S
Silinen üye 87069
Ziyaretçi
Podcast / video'da da belirtildiği gibi, Marcus Aurelius, Tuna boyunca Quadi ve Marcomanni'ye karşı kampanya yürütürken Meditasyon'u, sadece gözlerine yönelik bir felsefi yansıma dizisi oluşturdu. Marcus’un hayatının son aylarında geçen bu hikaye, filozof imparatorunun zaferlerini anmak için bir sütun inşa etmenin adaletine yansıdığını (ve yazdığını) hayal ediyor.
❧
Marcus Aurelius
Kalemini aldı.
Kader etrafımda dolaşıyor; sebepler zinciri ruhumun içine giriyor. Ama kendimi yönetebiliyorum ve bu yüzden özgürüm. Adil ve uygun olanı yapmak için özgürüm. Hayata anlam veren, topluma düzen veren görevleri yapmakta serbestim. Özgür, para cezası, bana verilen rolü oynamak ve arkadaşıma hizmet etmek.
Pencereden dışarı baktı. Dalgalı cam ile çarpılan alt kısım, Vindobona'nın ana caddesiydi, sert tuğla duvarlarla kaplı ve çamurla kaplıydı. Alçak bulutlar tepeleri batıya doğru karıştırarak karı tehdit etti.
İki kez sertçe öksürdü.
Gözleri masasına geri döndü. Üzerine yazdığı parşömen kağıdının yanında, bir kaydırma açıldı. On dörtüncü Lejyon'un rutin incelemesi için Carnuntum'a gönderdiği Commodus'tan bir mektuptu. Commodus, neredeyse iki haftadır orda kalmıştı, görünüşe göre - memurlarının skandallı mektuplarına inanılsaydı - ebeveynlerin onaylamamasına sağlıklı bir mesafede kumar oynamak ve içmek amacına ulaşılırdı. Bu haber rahatsız edici oldu; fakat daha da huzursuzluk... Commodus’un mektubunun son paragrafıydı:
Dün, gladyatör maçlarından dönerken, bir fikre kapıldım. On yıldan fazla bir süredir barbarlara karşı kampanya yürütüyorsunuz, iki kere zafer kazandınız. Ancak Senato’nun kemerinin yanı sıra, şerefinize henüz bir anıt dikilmedi. Trajan’ların modeli üzerine Marcomanni, Quadi ve Iazyges’e karşı kazandığınız zaferleri anmak için bir sütun oluşturmak istiyorum. Onaylıyor musunuz?
Commodus, kahramanı Herkül gibi giyinmiş
Yazmaya devam etti.
Sık sık evrendeki yerim üzerine meditasyon yaptım. Hemen algılanan her şey, akıdır, yaşamın ve koşulların varlığın içine ve dışına çıkan düzensiz bir doku. Ancak, nedenin ışığında, görünürdeki kaos, ebedi, karşı konulamaz ve önceden düzenlenmiş bir düzen tarafından yönetilen temel sisteme dönüşür. Bu tasarımda ayrıcalıklı bir yere sahip değilim. Yeteneğin izin verdiği ve istediği gibi, her ölümlünün kaderi ve imtiyazı olduğu için, bir parça oynamak - az ya da çok iyi, benim kaderim ve imtiyazım.
Öyleyse: Bu yeni zafer sütununun yapımını telafi etmek için ölümlü bir adam ve Romalılar imparatoru olarak benim rolüm mü? Belki de değil. Mermerin sessiz grandiloquence'ı gökyüzüne karşı yükseltmek, küstah gibi görünüyor. Şöhretimi, başkalarının görüş ve yargılarına saygı duymak aptalca görünüyor. Küçük sevinçlerime karşı gelmek ve zıtlığın kayıtsızlığına karşı galip gelmek saçma geliyor.
Ayağa kalktı, eklemleri ağrıyordu. Alacakaranlıktan kurtulmak için iki lamba daha yaktıktan sonra, masanın karşısında bir çift bronz heykelciği taşıyan bir rafa döndü. Bir rütbede çocukluğundan beri ibadet ettiği tanrılar duruyordu. Diğerlerinde ölüler vardı: ona felsefeyi öğreten öğretmeni Junius Rusticus; kendisine yönetici olan babası Antoninus Pius; ona şefliği öğreten eşi Faustina.
Marcus Aurelius, Alman şeflerinin gönderimini aldı.
Bu sahne aslında uzun süre önce yıkılmış bir zafer kemerini süsledi.
Masasına döndü.
Üstelik savaşı anmak için hiçbir arzum yok. Tanrıların lütfu ve insanların rızasıyla, Romalıların imparatoruyum. Ama aynı zamanda evrensel insanlık topluluğuna da aitim. İlahi ateşin her ölümlü parçası, yaşamdaki ateşi gösterir ve ölümüne geri döner; her biri, ister istemez olsun olmasın, büyük tasarımdaki rolünü kavramaya çalışır. Bu yüzden tüm insanlığa katılıyorum. Ancak on üç yıl boyunca, görev beni insanlığın bir bölümünü diğerine yönlendirmeye zorladı. Akıtmam gereken kanı kutlayayım mı?
Iazyges'e karşı yapılan kampanyanın sonuna kadar arkasında durdu. Kabileyi tamamen ezmek istemişti; ancak Suriye'deki isyan erken bir barışa yol açtı. Iazyges'in yüksek kralı Zanticus, mahkemeciliğinin yanına, Latin alfabesinde merhamet dilenerek yalvarıyordu. Ve merhametli olmuştu. Iazyges'e binlerce Roma kölesini serbest bırakmalarını, sınırdan çekilmelerini ve Romalılara karşı birlik kuran her şefi yönetmelerini emretti. Mağdurlar ve cellatlar birlikte yürüdü; Her şef son darbeye çarpacak bir arkadaş veya akraba bulmuş gibiydi. Atanan yerde kucakladılar; ve sonra her mahkum adam dizlerinin üstüne çöktü ve başını eğdi. Cellatlar gözyaşlarına rağmen hızlıydı. Kan alma işlemi yapıldığında, lejyonlar birbirine bağlı bir kalkan şeridi oluşturmuş ve barbarlar kampı terk ederken sessizce izlemiş, ardından katilin vagonlarını izlemiştir.
Barbarlar, Roma yardımcılarının gözünde kendi generallerini (?) Yönetiyorlardı.
Bu sahne, Kolonun üst kısmının üçte ikisi kadar.
Bir karşı nokta. Savaş korkunç; ama aynı zamanda ahlaki derslerin de bir öğretmenidir. Bu anlamda, bir zafer anıtı faydalı olabilir. Olanlar tekrar olacak: İnsanlık her zaman aynı içgüdüler tarafından hareket ettirilecek ve aynı hayaller tarafından üzülecektir. Bizden sonra gelenler, örneğimizden kâr elde edemezlerse, artık akıllıca yaşayamazlar.
Yakında, ruhu et yükünü bir kenara bırakacaktı. O zaman, her şey olacaktı ve hiçbir şey olmayacaktı - ve Commodus İmparatorluğun bir arenasını oluşturacaktı. Belki de böyle bir anıt inşa etme süreci çocuğa temel içgüdülerini tasnif etme izni verir…
Bir savaşa tanıklık etmek için ilk kez onbir bir çocuk olan Commodus'u getirdiğini hatırladı. Haftalarca süren yürüyüşler ve karşı savaşlardan sonra generalleri Marcomanni'nin ana gövdesini Carnuntum'un kuzeyindeki bir vadide hapsetti; ve güneşli bir eylül sabahı, üç lejyon ve yardımcıların tamamlayıcısı barbarın ev sahipliğini yapmak için yürüdü. En sevdiği atı bağlar iken, kendisini savaştan kısa bir mesafedeki tepenin üstüne konuşlandırdı. Yanında bir midilli taşıyan Commodus, lejyonları mükemmel sırayla ilerletti, büyük süvari yaylarında düşmanı kuşatmak için yardımcı süvari çarkı yaptı. Alman kalkan duvarından yaklaşık 30 adım ötede, birlikler gök gürültülü bir savaş çığlığı attı ve ön saflar ciritlerini kaybetti. Yine kükrüyorlar, süvariler düşman kanatlarına çarptığında kalkan duvarına çarptılar. Düşenlerin çığlıkları kendi noktalarına kadar sürüklendi - ama Commodus sadece çocukça bir coşku gösterdi, bilinçli bir şekilde midilliyi daha iyi bir görünüm elde etmek için ileriye götüren midilliyi çağırdı. Savaş ilk başta iyi gidiyor gibiydi. Sol kanatta, Maximianus ve Mağribi süvarileri kademeli olarak Alman atlılarının cesedini geri itti. Merkezdeki piyade birçok yerde kalkan duvarını kırdı. Ardından, zafer kesinleşmiş gibiydi, savaş alanının yakınında yoğun bir tahtaya gizlenmiş büyük bir Marcomanni grubu - Roma’nın sağına yüklendi. Rezervler çoktan işleme konmuştu, yan çöktü - Commodus'u bir yardımcısına emanet etti, Marcus atını öne doğru eğdi, savaşçı süvarilerinden onu takip etmeye çağırdı ve hayatında ilk ve tek kez bir savaş alanına yüklendi.
Marcus Aurelius (sağ üstteki başsız süvari) savaşa katılıyor.
Sütunun ortasına kadar olan bu sahnenin,
imparatorun askerlere kişisel olarak toplandığı bir örneği kaydettiği görülüyor.
O karar verdi. Kolonun yapımına izin verdi ve yapımını şahsen denetledi. Savaşın insani maliyetlerini göstermekten çekinmezdi. Roma başarısının dayandığı işbirliğini ve disiplini göstermektedir. Ve Providence, Romalılara kefil olan mucizelerin reklamını yapardı. Örneğin yedi yıl önce bir Quadi ev sahibi, Legion XII'yi susuz bir tepeye hapsetti. Hava sıcaktı ve birlikler yaralarından ve susuzluklarından korkunç derecede acı çekti. Lejyon komutanına düşman hatlarından bir mesaj yollamış ve adamlarını moralini yağmur yağdırmak için liderlik ederek desteklemeye çağırmıştı. O akşam, ani bir fırtına ortaya çıktı, askerlere hayat veren su döktüler ve düşmanı şimşekle dağıttılar… kaderinin hükmettiğinden şüphe duyabilecek kanıtlarla karşı karşıya kaldılar.
Sütun tabanının yakınında belirgin bir şekilde temsil edilen “Yağmur Mucizesi”.
Sol üstteki yağmur tanrısı,
kavisli Roma birliklerine hayat veren nem veriyor.
Kendisini revizyonundan salladı.
Gördüğü meşaleler dışarıdaki boş cadde boyunca titriyordu. Masanın üzerindeki soğuk çorba kasesini görmezden gelerek kalktı ve yatak odasına geçti. Bir lamba zaten yanıyordu. Soyunmadan kürklerin üstüne oturdu ve birkaç dakika ahşap tavana baktı. Sonra hafifçe titreyerek, kalemi sıkıştı ve parşömen her zaman başucu masasında tuttu.
Ve sen uyu mu Marcus?
Binlerce kasaplık ordulara öncülük ediyorsun; Barışı tercih etmen yeterli mi? Konuların açlıktan ölmek üzere; Bu birkaç kişiye kolayca ulaşabilmeniz için yardım etmeniz yeterli mi? Öldüğün zaman, bütün erkekler ölürken, rolünü iyi oynadığın söylenir mi?
